Ten niewielki pluskwiak równoskrzydły występuje powszechnie na obszarze całego kraju i zasiedla głównie jabłonie. Czasami można go spotkać także na gruszach, głogu i jarzębinie oraz irdze i pigwie. Jego zasadniczym miejscem bytowania są jednak drzewka jabłoni w szkółkach i młode jabłonie w sadach. W starszych sadach zasiedla przede wszystkim jednoroczne pędy. Żerowanie mszyc pozbawia drzewa znacznych ilości substancji pokarmowych co powoduje istotne osłabienie ich kondycji.

Drzewa silnie zasiedlone znacznie gorzej plonują i znacznie łatwiej przemarzają. Mszyca jabłoniowa może być także wektorem niektórych wirusów. Pierwsze larwy wylęgające się z jaj zimowych pojawiają się w okresie pękania pąków. Osobniki te po osiągnięciu dojrzałości płciowej zaczynają rodzić larwy następnego pokolenia. Często młode pędy, ogonki liściowe, a nawet liście mogą być całkowicie pokryte mszycami. Na skutek wysysania soków liście skręcają się, a kora na młodych pędach może podłużnie pękać. Powoduje to zahamowanie wzrostu pędów a często i zasychanie.

W zależności od warunków meteorologicznych gatunek ten ma 10 -16 pokoleń w ciągu sezonu wegetacyjnego. Lustracje na obecność tego szkodnika powinno prowadzić się od momentu ukazania się pierwszych liści co 10 dni aż do pierwszych przymrozków – najpierw na pąkach a potem na długopędach. Jest znaczna liczba preparatów zarejestrowanych do zwalczania mszyc. Powinno się jednak stosować przede wszystkim te (szczególnie po kwitnieniu), które są selektywne w stosunku do fauny pożytecznej a głównie w odniesieniu do drapieżców i parazytoidów mszyc. Mszyce są bowiem często efektywnie wyniszczane przez wrogów naturalnych. Do najważniejszych mszycojadów występujących w agrocenozach sadów należą: biedronki, drapieżne bzygowate, drapieżne pryszczarki, drapieżne pluskwiaki różnoskrzydłe, złotooki skorki i pająki. Warto zapamiętać, że wszystkie pająki występujące w sadach (a jest ich ponad 50 gatunków) to drapieżce

Prof.dr hab. Remigiusz Olszak
Instytut Praktycznego Sadownictwa